Ο Εκτωρ, ο Ουντεζε, το γατακι.

Διαβαζα τωρα τα ποστ των Τυπος Νυχτερινος, Κυκλαμινο του Βουνου και Art-Attack σχετικα με τα ζωα και συγκινηθηκα. Και ειναι περιεργο αυτο για μενα γιατι εχω μεγαλο προβλημα με τα ζωα. Δεν μπορω να ακουμπησω κανενα ζωο. Εχω τοσο προβλημα που δεν μπορω να πιασω μεγαλο κομματι κρεας πχ. για να το κοψω και να μαγειρεψω, το δινω και το κοβει αλλος. Περπαταω στο δρομο και ελεγχω δεξια-αριστερα για σκυλια. Ειχαμε ενα καναρινακι καποτε, τον Αλεξανδρο (μη γελατε, ηταν φαεινη ιδεα της μανας μου το ονομα, επειδη της αρεσε πολυ) και ηθελε σωνει και καλα να το πιανω για να το βγαζω απο το κλουβι για να το καθαρισει καλα. Αμ δε. Οσο πιασατε εσεις τον Αλεξανδρο, αλλο τοσο κι εγω. Δεν μπορω να νοιωσω αυτην την αισθηση του ζωντανου, κατι μου συμβαινει, ταραζομαι.

Εχουμε ενα κτημα και παντα ειχαμε ζωα. Σκυλια απειρα. Θυμαμαι σκηνικο, ειχαμε φυγει απο την Αθηνα για την πολη μου, καποια Χριστουγεννα, με ενα μωρο σκυλακι για το κτημα. Κι ο αδερφος μου ηταν μωρακι, οποτε η μανα μου καθοταν πισω μαζι του κι εγω συνοδηγος. Το σκυλακι στα ποδια μου. Γκρινιαζα τοσο πολυ που ο πατερας μου σταματησε στην εθνικη και μου λεει: "κατεβα". Καλα, προτιμας το σκυλι απο την κορη σου, του λεω. Εαν εισαι τετοια δεν σε θελω, απανταει. Το βουλωσα, τι να εκανα, απ' το να ειμαι στο 23χλμ Εθνικης Αθηνων-Λαμιας και να κανω οτοστοπ Γεναρη μηνα, ηταν ομως 7ωρο ταξιδι-μαρτυριο. Ουτε ο Χριστος τετοιο γολγοθα (ενταξει, υπερβαλλω λιιιγο).

Το προβλημα χειροτερεψε οταν πηγα στο σπιτι της κοπελας του θειου μου για να παιξουμε μονοπολι. Εγω τοτε ημουν 12. Ειχαν ενα κανις με το εξης χουι: οποιος ερχοταν, ολα οκ. Εαν πηγαινες να φυγεις, ορμουσε για να μην σε αφησει. Πολυ φιλοξενο το κανις. Δεν σ'αφηνε να πλησιασεις εξωπορτα με τιποτα (εννοειται πως αυτο το εμαθα κατοπιν εορτης). Γενικα καλα περασα εκεινο το απογευμα, δεν με πλησιαζε το σκυλι. Ημουν cool. Μεχρι που πηγα σε εναν καθρεφτη (γαμημενε καθρεφτη διπλα στην εξωπορτα) να δω εαν μου ειχε φυγει το σιδερακι, ειχα σαβουρωσει κατι κουλουρουκια πιο πριν. Ορμαει το σκυλι, δαγκωνει πρωτα γαμπα. Αρχιζω να τσιριζω εγω και να τρεχω. Ορμαει το σκυλι, δινει κι ενα πηδο και τσουπ αρπαζει κωλομερι. Συνεχιζω να τρεχω εγω με το κανις να κρεμεται απο τον κωλο μου. Για να μην τα πολυλογω, αυτο σταθηκε αφορμη να βλεπω σκυλια και να γινομαι λουης-κεντερης- θανου-με-ολα-τα-τελευταιας-τεχνολογιας-υπεραναβολικα.

Και μετα απο τοσο μπουρου-μπουρου φτανω στο θεμα. Ο Εκτωρας. Ο αδερφος μου παιρνει σκυλι. Ενα ροτβαιλερ. Μωρακι. Πως θα παει στο κτημα, μεσα στο χειμωνα, θα παγωσει. Οικογενειακο συμβουλιο. ΧΩΡΙΣ εμενα. Εγω Αγγλια. Αποφαση: το σκυλακι θα ξεχειμωνιασει σπιτι. Μια συνηθισμενη μερα, τηλεφωνο με αδερφο.

- Α, δεν σου πα. Πηρα σκυλι, μπλα μπλα μπλα...και ειναι σπιτι τωρα μεχρι την ανοιξη.
- (γκντουπ)...
- Ελα, που εισαι, ζεις?

Αχ...οτι και να πω ειναι λιγο. Τα Χριστουγεννα που μας περασαν εκανα ενα μικρο βηματακι στο μεγαλο δρομο της ζωης: "Πως να γινεις καλυτερος ανθρωπος". Ο Εκτωρ ηταν απαιχτος. Αυτο που με τρελανε πιο πολυ ηταν που καταλαβαινε οτι φοβομουν και με πλησιαζε αργα, ηρεμα και παντα σταματουσε αρκετα κοντα μου για να το χαιδεψω, εαν ηθελα και απλωνα το χερι, και αρκετα μακρια για να μην ταραχτω.


Οποτε ημουν στο μπανιο και εκανα πιστολακι, ερχοταν και μου εκανε παρεα. Μολις ακουγε το θορυβο, τσουπ ετρεχε στο μπανιο και καθοταν ακριβως απο εξω, παντα σε αποσταση. Μολις εδειχνα οτι ημουν ετοιμη για καποιο χαδι, ερχοτανε κοντα μου. Αχ ηταν πολυ πολυ γλυκος. Μουσουδιτσα απιστευτη. Περιεργα συναισθηματα ρε γαμωτο. Πρωτη φορα καταλαβα αυτους που αγαπανε τοσο τα ζωα, τον αδερφο μου, τον Κωστη...Καλα το σκυλακι μιλαμε υπεραγαπαει τη μανα μου. Οποτε τη βλεπει παθαινει συγκοπη απο τη χαρα του.


Ετσι λοιπον καταλαβαινω την "Τυπος Νυχτερινος", την Ελπιδα, τον Αρτ-Ατακ και το αγχος του για το γατακι. Ειλικρινα ευχομαι να πανε ολα καλα με αυτα τα ζωακια και να βρουν ιδιοκτητες. Δυστυχως δεν μπορουμε να παρουμε εμεις, εχουμε ηδη οσα μπορουμε να φροντιζουμε αξιοπρεπως.

Για την ιστορια, πηρανε ακομα ενα μωρο-σκυλακι (Φοξ-τσοπανοσκυλο) που και εκεινο πηγε για λιγο στο σπιτι μου, ο Εκτωρ αψογος, το δεχτηκε με αγαπη. Τωρα ειναι και οι δυο στο κτημα. Εκει εχουμε ακομα ενα σκυλι, την Ιρμα (νομιζω τσοπανοσκυλο κι αυτη). Ειχε καρκινο αλλα τωρα ειναι μια χαρα. Επεσε πολυ θεραπεια βεβαια, απειρες ενεσεις, ο μπαμπας μου ετρεχε καιρο αλλα μας λεει οτι οποτε τον κοιταζει στα ματια του ρχεται κατι. Υποπτευομαι οτι αναπηδα λιγο η καρδια του.

Δυστυχως δεν εχω ξεπερασει το προβλημα ακομη. Ηταν λιγη η επαφη με τον Εκτωρ, περιπου 3 βδομαδες και δεν ηταν αρκετη. Αλλα κατι μου κανε. Κατι μεσα μου. Αυτο ειναι αρκετο...για την ωρα.