Οι μυρωδιες...

Καπως μου 'ρθε να γραψω αυτο το κειμενο. Δεν μπορω να θυμηθω τωρα με τιποτα. Κατι διαβασα, κατι ακουσα. Εχω μανια με τους συνειρμους. Τελοσπαντων θελω να γραψω για τις μυρωδιες. Των ανθρωπων.

Οταν ημουν μικρη, ειχα μεγαλη ευαισθησια στη μυτη. Μπορουσα να καταλαβω ποιος ηταν στο σπιτι μας απο την εξωπορτα. Κλειστη ε? Οχι ζαβολιες. Μπορουσα να καταλαβω ποιος ειχε μπει και βγει απο το σπιτι ολη μερα. Μολις γυρνουσα απο το σχολειο ελεγα στη μανα μου:

- Ηρθε η Στελλα,ε?
- ...(βλεμμα αποριας η μανα)
- Ηρθε και η Ευγενια,ε?
- ...(το ιδιο)
- Περασε και ο θειος να πει γεια,ε?
- ...("αφου το ξερεις,τι με ρωτας")

Μου αρεσε να κατατασσω τους ανθρωπους αναλογα με τις μυρωδιες. Αυτοι με τις γλυκες, μωρουδιστικες. Αυτοι με τις βαριες,αντρικες. Αυτοι που ειχαν μια ανεξηγητη μυρωδια, που δεν μπορουσα να τους καταλαβω ευκολα και μου την εσπαγε. Μου ειχε πει η μανα σκηνικο για μια μπλουζα, η οποια ηταν του θειου (τον αγαπουσα, τον λατρευα μικρη) και την ειχα παρει σπιτι για να τον μυριζω. Τη βρισκει, την πλενει κι εγω να ωρυομαι οτι:

-...δεν μυριζει γιωργιλα πια, το καταλαβαινεις?

Μου ειχαν πει (εγω δεν το ειχα αντιληφθει) οτι οποτε πηγαινα να φαω κατι, το μυριζα πρωτα. Εφερνα την πρωτη μπουκια στη μυτη και μετα στο στομα. Μετα το καταλαβα κι εγω. Μυριζα ο,τιδηποτε πριν το φαω. Και το κολλησα στην καλυτερη μου φιλη και το κανει (εγω τωρα δεν μπορω για λογους που θα αναφερω παρακατω).

Και μετα (ηρθαν οι μελισσες) εφυγα για Αγγλια. Κι εδω τελειωσε η δυνατη μου οσφρηση. Επειδη επαθα κατι απανωτες ιγμοριτιδες (εχω χρονια) κι επειδη εχω αλλεργικη ρινιτιδα και με τις πρασιναδες της Αγγλιας δεν βρισκεις ησυχια, χαλασε η μυτη. Δεν δουλευει τοσο καλα πια. Ελπιζω να επανελθει καποια στιγμη...Μου λειπει λιγο.

Εν τω μεταξυ, ποσο εχουμε συνδεσει μυρωδιες με ανθρωπους! Θυμαμαι οταν φυγαμε ολες οι φιλες να σπουδασουμε, η καθεμια σε αλλη πολη, μου ελεγε η φιλη μου οτι μυρισε μια κοπελα στο δρομο που φορουσε Amarige (το φορουσα καποτε) και με θυμηθηκε στο ασχετο. 'Η οτι της ελειπε η αλλη και μια μερα μπηκε στο Χοντο και πηγε και πηρε το τεστερ απο το αρωμα της και "την" μυρισε.

Και ποσο θελουμε καποιον που μας μυριζει ωραια (τις περισσοτερες φορες χωρις καν να το καταλαβαινουμε). Εγω ακομα θυμαμαι ποσο μου αρεσε η ανασα του την πρωτη φορα που με φιλησε...Θυμαμαι οτι μου αρεσε η μυρωδια, δεν θυμαμαι αυτη καθαυτη τη μυρωδια. Κλεινω με βιβλιοπροταση:

Το αρωμα - Πατρικ Ζισκιντ.

[Επανεκδοση]