Η καλυβα του μπαρμπα-Θωμα.

Διαβαζω και ακουω συνεχεια για τις καταληψεις στα πανεπιστημια. Δεν ξερω τιποτα για το θεμα, υποθετω τα παιδια εχουν τα δικια τους και τα αδικα τους, ετσι παει συνηθως, there isn't only one side. Συνεπως δεν ειμαι ουτε υπερ ουτε κατα. They know, I don't.

Παντως για τα ιδιωτικα, σχηματισα μια εικονα για την ωρα και ειμαι κατα. Κυριως επειδη στην Ελλαδα θα το γαμησουν το θεμα. Καλυτερα να γινουν προσπαθειες να καλυτερεψουν τα υπαρχοντα δημοσια πανεπιστημια. Τελοσπαντων, δεν θελω να γραψω για τις καταληψεις και τα πανεπιστημια. Θελω να γραψω για "την καλυβα του μπαρμπα-Θωμα".

Δεν εγραψα στις πανελληνιες, δεν περασα και εγινε ενα μικρο meeting στο σπιτι μου. Ο πατερας μου με προετρεψε "να βγω" εξω. Να μην ξαναδωσω. Και ετσι εγινε. Ειμαι 6 χρονια Αγγλια. Και θα μεινω κι αλλο. Ενα πραγμα δεν μπορεσα να "χωνεψω" τοσα χρονια. Τον ιδιοτυπο ρατσισμο: δεν περασες Ελλαδα, πηγες Αγγλια-Ιταλια-wherever, εισαι σκαρτος, the end. Απο τα παιδια που περασαν Ελλαδα, απο αυτα που περασαν στις καλες σχολες. Δεν μπαινω ποτε σε συζητηση, τι νοημα εχει να συζητησεις, να εξηγησεις(?!?). Γιατι πολυ απλα, οποιον με κρινει απο τα ακαδημαικα μου χαρισματα τον κανω αμεσα ντιλιτ. Αλλα εδω θα γραψω μερικα λογια...οι σκεψεις μου που εξωτερικευονται καπου-καπου.

Γιατι ο ακαδημαικος ρατσιστης δεν σκεφτεται for once, οτι μπορει καποιος να ειχε χιλιους δυο λογους που δεν εγραψε καλα και δεν περασε. Και να μην σκεφτει αυτοματα οτι δεν αξιζει, δεν ειναι ικανος για την ανωτατη εκπαιδευση. Γιατι δεν σκεφτεται οτι μπορει το οποιο συστημα να μην του ταιριαζε αλλα σε καποιο αλλο συστημα να μπορει να δειξει τις ικανοτητες του. Δεν εχει νοημα να επεκταθω, το point μου ειναι οφθαλμοφανες.

Διαλεγω τους ανθρωπους που κανω παρεα και αγαπω με πολυ απλο τροπο: αν ειναι καλοι ανθρωποι. Αυτο μου αρκει. Δε με νοιαζει αν σπουδασαν στο Harvard ή στο Περα-δωθε College. Δεν με νοιαζει αν σπουδασαν καν. Ειδαμε και ολους τους σπουδαγμενους. Πολυ καλοι ανθρωποι, τι να σου πω. Να πεθαινεις απο διψα και να μη σου δωσουν ουτε σταγονα, οχι ποτηρι ολοκληρο.

Εχω στενοχωρεθει μερικες φορες. Απο φιλες μου. Ημουν η μονη στην παρεα που σπουδαζα στο εξωτερικο και ενοιωθα σαν το φτωχο συγγενη. Τι τα θες...υπονοηθηκαν πραγματα, αλλοτε επιτηδες, αλλοτε αθελα.

Ειχα ενα φιλαρακι, ηταν μικροτερος μου και οποτε γυρνουσα Ελλαδα, βγαιναμε, τα λεγαμε. Περασε στο Πολυτεχνειο. Κοψαμε. Τον εκοψα. Ειχα βαρεθει να ακουω ποσο καλο ειναι το Μετσοβειο. Ναι το ξερω, δεν το αμφισβητω. Ειναι το καλυτερο ιδρυμα στη χωρα? Πιθανον. Γιατι ομως τοση απαξιωση? Mου πετουσε σποντουλες, δεν ελεγα τιποτα, γελουσα και το γυρνουσα στην πλακα. Finito.

Δε μπορω να το καταλαβω ρε γαμωτο με τιποτα. Δε μπορω να σκεφτω ετσι. Να κανουμε κουβεντα για σπουδες και να δειξω απαξιωση? Υπαρχει λογος? Πως ειναι ετσι η ζωη...να σε χαρακτηριζει αν εχεις πτυχιο, απο που το πηρες, τι δουλεια κανεις, ποσα λεφτα βγαζεις, εαν εχεις σπιτι δικο σου, εαν εχεις πλουσιο γκομενο ή μουναρα γκομενα, τι αυτοκινητο οδηγεις, σε ποια μαγαζια συχναζεις, τι τρως(εαν τρως) και που...

Στο δικο μου κοσμο θελω

να κανεις οτι σ'ευχαριστει,

να αγαπας...την οικογενεια σου, τους φιλους σου, το αγορι σου...οποιον...

και να το δειχνεις, με πραξεις,

να τρως οτι σ'αρεσει, με τα χερια αν θες, σε λαδοκολλα αν γουσταρεις,

να φορας οτι σε κανει χαρουμενο, χρωμα θες, μαυρο θες, ό,τι θες ρε παιδι μου,

να ακους οτι σε κανει να χαμογελας/μελαγχολεις/χορευεις, ροκ, ρεμπετικα, σκυλαδικα, δε με νοιαζει.

Δε με νοιαζει αν εχεις/δεν εχεις σπουδασει. Δε με νοιαζει αν δεν ξερεις αγγλικα. Δε με νοιαζει αν ξερεις πιο πολλα απο μενα, καλυτερα, θα μαθω κι εγω. Δε με νοιαζει που δεν εχεις ακουσει ποτε τη μουσικη που μ'αρεσει, δε με νοιαζει που δεν καταλαβαινω τη μουσικη που ακους. Θα παρω απο σενα, θα παρεις απο μενα.

Με νοιαζει να μπορεις να καταλαβεις οτι περναω δυσκολα και ειτε να με βγαλεις εξω και να με μεθυσεις, ειτε να με αφησεις να κλαψω μονη μου. Με νοιαζει να μαθαινω κατι που με κανει χαρουμενη και να μπορω να σε παρω τηλεφωνο να στο πω για να χαρεις μαζι μου. Αυτο με νοιαζει. Τιποτ' αλλο.

Update: Διαβασα το αρθρο Των Νεων και το παραθετω, επειδη πιστευω πως εχει μια μικρη σχεση και με οσα γραφω παραπανω. Η παιδεια βουλιαζει απο την αδιαφορια ολων μας. Πραγματι, ετσι ειναι... :(

[Ο τιτλος του ποστ ειναι ενα πολυ ωραιο παιδικο βιβλιο που καταπιανεται με τον φυλετικο ρατσισμο. Διαδραματιζεται στην Αμερικη και αφορα τους μαυρους σκλαβους στις φυτειες του Αμερικανικου Νοτου. Ο ακαδημαικος ρατσισμος ειναι η δικια μου "καλυβα του μπαρμπα-Θωμα"]