Less is more.

Ηταν μοδα τοτε, μεσα της δεκαετιας του 90. Ο μινιμαλισμος ηταν στα φορτε του. Ρουχα, διακοσμηση, φαγητο...Για να εισαι τρεντυ επρεπε να εισαι μινιμαλ. Μου αρεσε. Διαβαζα μετα μανιας τα ιλλουστρασιον περιοδικα, τα οποια ανεβαζαν τη νεα ταση στα υψη του Ολυμπου μεχρι να τη ριξουν στον Καιαδα, λιγα μολις χρονια αργοτερα. Ημουν στην αρχη της εφηβειας και διχως να εχω προλαβει να γνωρισω και κυριως να νοιωσω αλλες τασεις, την ενστερνιστηκα. Ομως...κατι δεν καταλαβαινα καλα φαινεται...Επειδη μου αρεσε να φοραω βραχιολια και λοιπα μπιχλιμπιδια. Μου αρεσε το πληθωρικο, γουσταρα οταν εμπαινα σε σπιτια γεματα "εμπειριες, ταξιδια, αρωματα, εικονες". Ο μον ντιε. Δε θα μπορουσα ποτε να ειμαι μια οριτζιναλ μινιμαλιστρια!

Καλυτερα, σκεφτηκα αντιδραστικα. Γιατι να ακολουθεις την ταση και τη μοδα? Γινε νεα επαναστατρια, αντιδραστικη! Κατω ο μινιμαλισμος! Ζητω τα "πολλα"! Πολλα χρωματα, σχεδια, πραγματα...αισθηματα.

Και την εποχη του μινιμαλισμου εκανα την επανασταση μου. Εκτος απο κατι...

Τις διακοπες. Αυτες ηταν παντα μινιμαλ περα ως περα...Εκει οχι απλα δεν εκανα επανασταση αλλα οικογενειακως ακολουθησαμε τη μοδα και τη φεραμε στα δικα μας νερα. Για τρια χρονια καναμε διακοπες σε ενα σπιτι, αυθαιρετο, χτισμενο με τσιμεντολιθα, χωρις νερο και ρευμα. Καναμε μπανιο με νερο απο το πηγαδι. Μαγειρευαμε με πετρογκαζ και ειχαμε λαμπες πετρελαιου και κερια. Ειχαμε τη θαλασσα στα 5 βηματα και καθομασταν ολη μερα...Οι γονεις μου κολυμπουσαν στα βαθια, στα σκουρα. Εγω μ' ενα στρωμα τους εκανα παρεα. Οταν εκλεινα τα ματια και ηρεμουσα, ο πατερας μου με αναποδογυριζε. "Να μαθω να κολυμπω στα βαθια". Εμαθα ρε μπαμπα...εμαθα...

Για δεκαπεντε και πλεον χρονια, καναμε μια μικρη αναβαθμιση. Βρηκαμε σπιτι με ρευμα και νερο. Στα 2 βηματα απ' τη θαλασσα. Κι αντι για στρωμα, πηρε ο πατερας μου ενα καρυδοτσουφλο. Και παλι ολη μερα στην παραλια.

Ετσι μεγαλωσα. Εκει παω αυριο. Και χαιρομαι οσο δεν παει ο νους. Επειδη θα δω τη μανα μου, θα την αγκαλιασω και θα τη μυρισω. Θα πουμε ολα οσα δεν ειπαμε 8 μηνες τωρα. Θα ακουω τον πατερα μου να μου λεει "βαλε 2 υποβρυχια κι ελα να τα πουμε". Θα πειραξω και θα γαργαλησω το μικρο μου αδερφο. Μεχρι να τα παρει και να με σηκωσει με το ενα χερι κι εγω να θυμηθω για ακομη μια φορα οτι δεν ειναι πλεον μικρος αλλα μου ριχνει 2 κεφαλια και αρκετες δεκαδες κιλα. Θα μιλησουμε για βλακειες, για γκομενιτσες, για φιλους, για τον Κωστη, για τα μαθηματα, για τις σπουδες, θα μαλωσουμε αλλα θα τα ξαναβρουμε (ακομη κι αν χρειαστει να κανω εγω τωρα πια πισω, shit).

Ετοιμαζω ταξιδι λοιπον. Σ'αγκαλιες αγαπησιαρικες, σε αμμο βελουδο, σε νερα καταγαλανα, διαφανα, σε ξερες παιχνιδιαρικες. Σε ωραιες γευσεις, σε φανταστικες μυρωδιες, σε απαιχτα μωρα, σε γλυκα παιδια. Σε καυτο ηλιο, σε δυνατο ανεμο, σε μεγαλα κυμματα, σε μικρες ψαριες, σε ψητα χταποδια. Σε μεσημεριανες σιεστες, σε απογευματινους καφεδες, σε ομαδικα μπουγελα, σε ποδηλαταδες. Σε φιλια. Και σε αλλα φιλια. Και σε χαμογελα. Με πολλη αγαπη. Μεσα απο την καρδια.

Ετοιμαζω ταξιδι...στον ερωτα...Αχ αυτο πως να ειπωθει...Με τι λογια, με τι λεξεις; Αισθηματα δυνατα, στερεα. Αγαπη πολυ. Αναγκη. Αγγιγματα. Χαδια. Γλυκες κουβεντες.

Φευγω. Και θελω να αποχαιρετησω. Ολα τα τρυφερα κοριτσια και τα γλυκα αγορια που διαβαζουν τις σκεψεις μου και τις αποψεις μου. Θα τα ξαναπουμε απο Σεπτεμβρη. Καλες βολτες, καλα μπανια, καλες συναυλιες, καλα ταξιδια.

Κατεβαινουν τα καλοκαιρινα ρολα. Σας ευχαριστω ολους :)