Τρίτη, Νοεμβρίου 04, 2008

Περιμενοντας την απολυση.

Δουλευω λοιπον σε μια πολυεθνικη, στο αγγλικο τμημα, και προφανως μας πηρε κι εμας ελαφρως η μπαλα. Το πολυποθητο προτζεκτ μου σταματησε προσωρινως, no cash, κι εγω απλα καθομαι και περιμενω.

Την 11 Νοεμβρη θα ξερω εαν θα ειμαι στους "επιλεκτους". Η λιστα με τα ατομα που αναγκαστηκα θα φυγουν. Αλλα ο λογος που γραφω αυτο το ποστ ειναι αλλος. Περιμενω με αγωνια την 11η οχι για να μαθω αν θα εχω δουλεια η οχι, αλλα για να μαθω εαν θα κανω τα ψωνια που θελω η οχι. Ειπα δηλαδη στον εαυτο μου, οτι δε θα επιτρεψω να στενοχωρηθω για την απολυση, αλλα επειδη τελικα θα αναβαλλω προσωρινως την αγορα εκεινης της υπεροχης τσαντουλας.

Και την αγορα καποιων δωρων, και την αγορα κατι καλλυντικων κτλ κτλ.

Δε θα με τρελανουν αυτοι.

1 Comments:

Blogger Lopi said...

Γειά σου σοφέ γέροντα ;p
Πράγματι, η τσάντα που κυκλοφορώ τώρα (γκρι, ψεύτικο δέρμα, Mango) έχει μόνο δύο κουμπάκια για κλείσιμο. Προς το παρόν δεν με έχει απασχολήσει, καθώς στον Βόλο δεν έχουμε στριμωξίδι σε μετρό/ηλεκτρικό/λεωφορεία και γενικά έχω τον νου μου πάντα και φροντίζω το πορτοφόλι να είναι θαμμένο κάτω από όλα τα άλλα περιεχόμενα και όλα μαζί να σκεπάζονται από ένα φουλάρι. Ωστόσο, όταν θα χρειαστεί σύντομα να κατέβω Αθήνα ή να πάω κανένα ταξίδι, κατά πάσα πιθανότητα θα πρέπει να χρησιμοποιήσω άλλη τσάντα καθώς είμαι λίγο freak με την ιδέα του να του κλέψουν οτιδήποτε, πόσο μάλλον πορτοφόλι και λοιπά σημαντικά έγγραφα, αν και μέχρι τώρα δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Και χτύπα ξύλο. Πάντως η προηγούμενη τσάντα μου (πράσινη δερμάτινη Accessorize) είχε φερμουάρ και μου έδινε μία πολύ ευχάριστη αίσθηση ασφάλειας. Η μέση μου όμως παραπονιόταν από το βάρος της.
Πάντως η αλήθεια είναι ότι τόσα πράγματα που κουβαλάω εκεί μέσα, δεν μπορώ εγώ να βρω το πορτοφόλι μου, πόσο μάλλον ο κλέφτης...

4/11/08  

Δημοσίευση σχολίου

<< Home