Ενας κυκλος κλεινει αραγε;

Μ'αυτα και μ΄αυτα, περασε ο καιρος και δεν εγραψα για ενα θεμα που καιει. Το εργασιακο. Ολοι ειναι αγχωμενοι, οι δουλειες πανε ολο και χειροτερα και υπαρχει μια γενικη απαισιοδοξια. Πριν απο λιγους μηνες γλιτωσα ενα μεγαλο κυμα απολυσεων. Ημουν απο τους τυχερους που δεν τους απελυσαν. Απο τοτε ομως δε δουλευω. Παραδοξο, το ξερω. Πληρωνομαι κανονικα, αλλα καθομαι. Και αυτο εχει αρχισει να γινεται ενοχλητικο και να με "ριχνει" πιο πολυ απ'οτι εαν με ειχαν απολυσει τοτε.

Ειναι η στιγμη για να αλλαξουν τα πραγματα. Σκεφτομαστε παντα θετικα και αισιοδοξα. Οπως λεει και ο μπαμπας μου "ολα γινονται".

υγ. εχω σταμπαρει ενα φορεματακι τοσες μερες και σκεφτομαι να το παρω. τρεις μηνες τωρα που καθομαι εχω ξεσκιστει στα ψωνια σε σημειο που εχω αρχισει να βαριεμαι. ε οτι θα ερχοταν η μερα που θα ευχομουν να αρχιζα δουλεια για να μην ψωνιζω, δεν το περιμενα!!!