Παρασκευή, Νοεμβρίου 17, 2006

She's like a rainbow.


"She comes in colors everywhere;
She combs her hair


She's like a rainbow
Coming, colors in the air


Oh, everywhere
She comes in colors"

Αφιερωμενο στη γυναικα με τα πιο ωραια μαλλια.

Κι αυτο που μου αρεσει πιο πολυ ειναι η αριστερη σου καρδια, αυθεντικη περα ως περα. Σε αντιθεση με πολλους που νομιζουν πως ειχαν κι εχουν. Υποκριθειτε κι αλλο...Μερες που 'ναι...

Πέμπτη, Νοεμβρίου 16, 2006

Οι ηρωες δραματοποιουνται - Εισαγωγη

Δυο μεγαλες αγαπες, τα βιβλια και ο κινηματογραφος. Τι πιο φυσικο λοιπον, να κανω ενα μεγαλο αφιερωμα σε βιβλια που εγιναν ταινιες και σειρες. Τελειως κλισε, αλλα η πραγματικοτητα ειναι πως ποτε καμια ταινια δεν εγινε ισαξια του βιβλιου. Ο κυριως λογος, η φαντασια. Η φαντασια του καθενος ειναι μοναδικη, χωρις στερεοτυπα και πρεπει. Συνεπως το πως φανταζεται ενας αναγνωστης τον ηρωα ή την ηρωιδα, ειναι καθαρα υποκειμενικο θεμα και δεν μπορει σε καμια περιπτωση να μπει σε καλουπια. Παρ'ολα αυτα, υπηρχαν αρκετες περιπτωσεις, για μενα, οπου ταινιες ή/και σειρες κατορθωσαν να αποδωσουν σε ικανοποιητικο βαθμο την ατμοσφαιρα του βιβλιου, τους χωρους και τα κτιρια, τα ρουχα και τα σκηνικα και τελος και πιο σημαντικο, τους ηρωες του βιβλιου, τοσο εμφανισιακα οσο και εσωτερικα (χαρακτηρα, ιδιοσυγκρασια). Υπηρχαν και απογοητευσεις. Φερνω στη μνημη μου μερικες ταινιες, οπου εβλεπα και ξαναεβλεπα σκηνες και δεν το πιστευα. Μα ειναι δυνατον να επεσαν τοσο εξω οι δημιουργοι της; Κι ομως ειναι, επειδη κατι τοσο αυλο και αφηρημενο οσο η φαντασια μας, ειναι δυσκολο να αποδωθει και να ικανοποιησει ολο το βιβλιοφιλο και σινεφιλ κοινο.

Ξεκινωντας τη λιστα με τα βιβλια που εχουν γινει ταινιες, επικεντρωθηκα κυριως σε αυτα που εχω διαβασει και δει. Παρ'ολα αυτα, για συγκεκριμενους λογους στο αφιερωμα θα αναφερω και βιβλια που δεν εχω διαβασει (π.χ. τα βιβλια του Στιβεν Κινγκ). Οι λογοι θα εξηγηθουν στα συγκεκριμενα σημεια του αφιερωματος.

Ενα ακομα σημειο που σκεφτομαι και δεν εχω καταληξει ειναι η κατηγοριοποιηση. Πρωτα τα καλυτερα μου και πιο αγαπημενα βιβλια και μετα τα υπολοιπα; Οι καλυτερες, κατ΄εμε αποδωσεις και διασκευες; Να τα χωρισω σε δυσκολα και "ποιοτικα" βιβλια, οπως "Το Ονομα του Ροδου" και "Ο Αλεξης Ζορμπας" και σε απλα και "ελαφρα" οπως "Κωδικας Ντα Βιντσι "; Μου φαινεται ακυρο και ακαιρο. Ισως μια πιο "δημοκρατικη" και λιγοτερο υποκειμενικη κατηγοριοποιηση ταιριαζει καλυτερα. Βιβλια εποχων, οπως "Περηφανεια και προκαταληψη", βιβλια παιδικα, οπως "Χαρυ Ποτερ" και "Ματιλντα". Ακομα δεν εχω καταληξει, επειδη μου φαινονται τα βιβλια ασχετα μεταξυ τους και θα πρεπει να κανω πολλες κατηγοριοποιησεις , ισως κουραστικες και τελικα ανουσιες. Το πιθανοτερο, ετσι οπως το σκεφτομαι καθως γραφω αυτο εδω το κειμενο, ειναι να τα παρουσιασω σε τυχαια σειρα, σε δυο μεγαλες κατηγοριες με το πολυ 2 υποκατηγοριες για καθε μια. Θα δειξει εν καιρω.

Η λιστα ακομα εμπλουτιζεται, επειδη συνεχως θυμαμαι βιβλια και ταινιες. Δεν θελω να κοψω καμια, παντα ειχα την αναγκη να τις σχολιασω ή/και να τις συζητησω αλλα ηταν δυσκολο. Κανενας φιλος μου δεν ειχε διαβασει τα ιδια βιβλια με μενα και δει τις ιδιες ταινιες. Παντα υπηρχαν κενα και απο τις δυο πλευρες. Συνεπως, εδω ειναι μια καλη ευκαιρια να γραψω ολα οσα σκεφτομαι, κι ισως να βρεθουν κι αλλοι συνοδοιποροι για σχολιασμο. Εις αναμονη λοιπον για το πρωτο μερος του αφιερωματος:

"Books + Films = L.F.E."

Τρίτη, Νοεμβρίου 14, 2006

Ακρως ομφαλοσκοπικο.

[ακολουθει κειμενο εγωιστικο και καταδεικτικο]

Η μια ατυχια διαδεχεται την αλλη, τιποτα δεν παει καλα. Το συμπαν εχει συνομωτησει εναντιον μου κι εναντια σε ολα οσα θελω να καταφερω. Παρ'τα μαλακα Κοελο, η ρηση σου αντιστροφως στα μουτρα μου, δειχνει οτι συσσωμοι οι γαλαξιες χεστηκαν για την παρτη μου. Και καλα κανουν.

Τι να πρωτοπιασω...το σπιτι παρ'ολο που εδειχνε ωραιο και καθαρο αποδειχτηκε τρυπιο και παλευουμε με τα ποντικια κοντα δυο μηνες τωρα. Λεφτα στα ορια συνεχεια και σα να μην εφτανε αυτο μου κλεβουν την τσαντα με το υπολοιπο μηνιατικο, κινητο, καρτες και λοιπα. Ηδη πλενω κατσαρολες και ταψια για να τα βγαλω περα, τωρα πρεπει να τριψω κι αλλο. Σκασε και τριβε.

Αυτα δε φτανουν. Υπαρχουν κι αλλα που με ταρακουνανε και γελανε στα μουτρα μου. Αυτα γελανε κι εγω κλαιω. Ο πατερας που κουραστηκε με τα χιλιαδες χιλιομετρα κι η μανα που κανει χημειοθεραπειες.

Κι οταν διαβαζω διαφορα προβληματα εδω κι εκει τρελενομαι. Ειναι αδικο, το ξερω. Ο καθενας εχει κατι που τον βασανιζει, ποια ειμαι εγω για να κρινω και να κατακρινω. Ειναι εγωιστικο αλλα απολυτα ανθρωπινο. Δεν σας αντεχω με τα ηλιθια ανουσια μικρα κ μιζερα προβληματακια σας. Δεν αντεχω. Τοσο απλα.