Less is more.

Ηταν μοδα τοτε, μεσα της δεκαετιας του 90. Ο μινιμαλισμος ηταν στα φορτε του. Ρουχα, διακοσμηση, φαγητο...Για να εισαι τρεντυ επρεπε να εισαι μινιμαλ. Μου αρεσε. Διαβαζα μετα μανιας τα ιλλουστρασιον περιοδικα, τα οποια ανεβαζαν τη νεα ταση στα υψη του Ολυμπου μεχρι να τη ριξουν στον Καιαδα, λιγα μολις χρονια αργοτερα. Ημουν στην αρχη της εφηβειας και διχως να εχω προλαβει να γνωρισω και κυριως να νοιωσω αλλες τασεις, την ενστερνιστηκα. Ομως...κατι δεν καταλαβαινα καλα φαινεται...Επειδη μου αρεσε να φοραω βραχιολια και λοιπα μπιχλιμπιδια. Μου αρεσε το πληθωρικο, γουσταρα οταν εμπαινα σε σπιτια γεματα "εμπειριες, ταξιδια, αρωματα, εικονες". Ο μον ντιε. Δε θα μπορουσα ποτε να ειμαι μια οριτζιναλ μινιμαλιστρια!

Καλυτερα, σκεφτηκα αντιδραστικα. Γιατι να ακολουθεις την ταση και τη μοδα? Γινε νεα επαναστατρια, αντιδραστικη! Κατω ο μινιμαλισμος! Ζητω τα "πολλα"! Πολλα χρωματα, σχεδια, πραγματα...αισθηματα.

Και την εποχη του μινιμαλισμου εκανα την επανασταση μου. Εκτος απο κατι...

Τις διακοπες. Αυτες ηταν παντα μινιμαλ περα ως περα...Εκει οχι απλα δεν εκανα επανασταση αλλα οικογενειακως ακολουθησαμε τη μοδα και τη φεραμε στα δικα μας νερα. Για τρια χρονια καναμε διακοπες σε ενα σπιτι, αυθαιρετο, χτισμενο με τσιμεντολιθα, χωρις νερο και ρευμα. Καναμε μπανιο με νερο απο το πηγαδι. Μαγειρευαμε με πετρογκαζ και ειχαμε λαμπες πετρελαιου και κερια. Ειχαμε τη θαλασσα στα 5 βηματα και καθομασταν ολη μερα...Οι γονεις μου κολυμπουσαν στα βαθια, στα σκουρα. Εγω μ' ενα στρωμα τους εκανα παρεα. Οταν εκλεινα τα ματια και ηρεμουσα, ο πατερας μου με αναποδογυριζε. "Να μαθω να κολυμπω στα βαθια". Εμαθα ρε μπαμπα...εμαθα...

Για δεκαπεντε και πλεον χρονια, καναμε μια μικρη αναβαθμιση. Βρηκαμε σπιτι με ρευμα και νερο. Στα 2 βηματα απ' τη θαλασσα. Κι αντι για στρωμα, πηρε ο πατερας μου ενα καρυδοτσουφλο. Και παλι ολη μερα στην παραλια.

Ετσι μεγαλωσα. Εκει παω αυριο. Και χαιρομαι οσο δεν παει ο νους. Επειδη θα δω τη μανα μου, θα την αγκαλιασω και θα τη μυρισω. Θα πουμε ολα οσα δεν ειπαμε 8 μηνες τωρα. Θα ακουω τον πατερα μου να μου λεει "βαλε 2 υποβρυχια κι ελα να τα πουμε". Θα πειραξω και θα γαργαλησω το μικρο μου αδερφο. Μεχρι να τα παρει και να με σηκωσει με το ενα χερι κι εγω να θυμηθω για ακομη μια φορα οτι δεν ειναι πλεον μικρος αλλα μου ριχνει 2 κεφαλια και αρκετες δεκαδες κιλα. Θα μιλησουμε για βλακειες, για γκομενιτσες, για φιλους, για τον Κωστη, για τα μαθηματα, για τις σπουδες, θα μαλωσουμε αλλα θα τα ξαναβρουμε (ακομη κι αν χρειαστει να κανω εγω τωρα πια πισω, shit).

Ετοιμαζω ταξιδι λοιπον. Σ'αγκαλιες αγαπησιαρικες, σε αμμο βελουδο, σε νερα καταγαλανα, διαφανα, σε ξερες παιχνιδιαρικες. Σε ωραιες γευσεις, σε φανταστικες μυρωδιες, σε απαιχτα μωρα, σε γλυκα παιδια. Σε καυτο ηλιο, σε δυνατο ανεμο, σε μεγαλα κυμματα, σε μικρες ψαριες, σε ψητα χταποδια. Σε μεσημεριανες σιεστες, σε απογευματινους καφεδες, σε ομαδικα μπουγελα, σε ποδηλαταδες. Σε φιλια. Και σε αλλα φιλια. Και σε χαμογελα. Με πολλη αγαπη. Μεσα απο την καρδια.

Ετοιμαζω ταξιδι...στον ερωτα...Αχ αυτο πως να ειπωθει...Με τι λογια, με τι λεξεις; Αισθηματα δυνατα, στερεα. Αγαπη πολυ. Αναγκη. Αγγιγματα. Χαδια. Γλυκες κουβεντες.

Φευγω. Και θελω να αποχαιρετησω. Ολα τα τρυφερα κοριτσια και τα γλυκα αγορια που διαβαζουν τις σκεψεις μου και τις αποψεις μου. Θα τα ξαναπουμε απο Σεπτεμβρη. Καλες βολτες, καλα μπανια, καλες συναυλιες, καλα ταξιδια.

Κατεβαινουν τα καλοκαιρινα ρολα. Σας ευχαριστω ολους :)

Count Laszlo de Almásy

Δεν εχω και πολλη ορεξη τις τελευταιες μερες να γραψω. Σκεφτομαι πολλα, παρα πολλα. Γρηγορα φευγουν, καινουρια ερχονται, τιποτα δε μενει αρκετα ωστε να γινει λεξη και προταση. Σημερα ομως θα γραψω γι αυτο που εκανα και ντραπηκα.

Κατεβαινω να παρω το μετρο. Στα 2 μετρα απο τις σκαλες, ενας νεαρος ανδρας...Ειχε καμμενο προσωπο, παραμορφωμενο. Ακριβως οπως ο Ρειφ Φαινς στην ταινια "Αγγλος Aσθενης". Ηταν αποκρουστικο. Δεν ειχε και χερια, παλαμες. Ηταν κομμενα στον καρπο. Τον ειδα για 2 δευτερολεπτα. Μονο 2. Αμεσως γυρισα αλλου, δεν μπορουσα με τιποτα να τον κοιταω. Προσπαθουσε να σταματησει καποιον, προφανως ηθελε να ρωτησει κατι. Κανεις δεν κοντοστεκοταν, ολοι μα ολοι εκαναν οτι δεν τον εβλεπαν. Σε μια απο τις πιο πολυσυχναστες στασεις του μετρο. Ειχε τοσο κοσμο, ειχε γεμισει η αποβαθρα απ'ακρη σ'ακρη. Ειδα γρηγορα τα ρουχα του, για να καταλαβω αν ηταν ζητιανος. Τα ρουχα ηταν καθαρα, ομορφα. Μαλλον δεν ηταν. Ισως ειχε χαθει, ισως μπερδεψε τις γραμμες, τη σταση, την αποβαθρα, ισως ηθελε να ρωτησει την ωρα...Ανοιξε η πορτα του τρενου και εβαλα το ενα ποδι μεσα. Και σκεφτηκα για 1 κλασμα του δευτερολεπτου να μη μπω. Μπηκα. Και μεσα στο τρενο ντραπηκα πολυ. Γιατι δε μπορεσα να τον κοιταξω και να δω τι θελει? Γιατι?

Ενα τηλεφωνο μακρια...

Μιλουσα με τον Κωστη για τον τελικο. Του ειπα, ειμαι με τη Γαλλια, επειδη μ'αρεσει το Παρισι. Μου λεει, ειναι με την Ιταλια, επειδη ετσι κι αλλιως ποδοσφαιρικα (δεν καταλαβα τιποτα), επειδη του αρεσουν τα αυτοκινητα τους, οι Ιταλιδες γκομενες, επειδη ειναι μουρες και επειδη η μαφια ξεκινησε απο την Ιταλια. Του λεω, ποιοι ειναι πιο ωραιοι? Οι Ιταλοι, εδωσε και το Εψιλον μια αφισα (κρατα την, κρατα την). Αλλαξα, πηγα με τους ωραιους. Επειδη την ομορφια πρεπει παντα να την υποστηριζουμε.

Και καθομαι και σκεφτομαι τη μανια για τα αυτοκινητα. Μ'αρεσει να βλεπω εκπομπες για αυτα. Κι ας μην οδηγω. Εβλεπα μετα μανιας την εκπομπη του Αρη Σταθακη, κι ας μην καταλαβαινα τιποτα για κυβικα, επιταχυνσεις, λαδια, φρενα και τα σχετικα. Μετα δε θυμαμαι τι εβλεπα (κενο δικο μου ή δεν ειχε κατι?), μετα εβλεπα το Traction, αλλα δε μ'αρεσε, εκανα συνεχεια τη συγκριση με το Σταθακη και ξενερωνα. Μετα ηρθα Αγγλια και δεν ειχα τηλεοραση. Τωρα εχω και βλεπω οχι μια αλλα δυο εκπομπες! Και τη μια ειδικα τη γουσταρω πολυ επειδη μου αρεσει το βρετανικο χιουμορ. Παντα μου αρεσε αλλα πλεον την καταβρισκω και θεωρω ξενερωτους οποιους το θεωρουν κρυο. Μα καλα, πως ειναι κρυο ενα χιουμορ με κυριο συστατικο την ευστροφια? Και τον αυτοσαρκασμο. Πολυ σημαντικο. Οταν καποιος εχει χιουμορ, πρεπει να αυτοσαρκαζεται. Αλλιως δεν εχει χιουμορ, εχει (συγκαλυμμενη) κακια, μικροπρεπεια, ηλιθιοτητα, your choice of words...

Και ειναι 3 τυποι, ο ενας ειναι και νοστιμουλης, και κανουν ενα σωρο βλακειες αλλα το φχαριστιουνται οι ανθρωποι. Και περναω κι εγω καλα. Δεν μαθαινω τιποτα για τα αυτοκινητα αλλα δεν βαριεσαι. Γι αυτο εχουμε τους μπαμπαδες και τους αδερφους, τους φιλους και τους γκομενους. Οτι θελω να μαθω ειναι ενα τηλεφωνο μακρια.

Ενα τηλεφωνο μακρια κι οχι ενα τσιγαρο δρομος. Δεν καπνιζω αλλα μ'αρεσει αυτη η φραση. Ενα τσιγαρο δρομος. Κανω ενα τσιγαρο και φευγουμε. Κανω ενα τσιγαρο και μπαινω για μπανιο, κατουρα αν θες. Κανω ενα τσιγαρο και ξαναρχιζουμε (τη μπιριμπα, το καθαρισμα φασολακιων, το σεξ...). Ενα τηλεφωνο στη μαμα και μαθαινεις ποσα (απιδια εχει ο σακος) λεπτα θελει το αυγο για να βρασει (ερωτηση 1ης πανεπιστημιου, μη γελατε), ενα τηλεφωνο στο μπαμπα και μαθαινεις τη διαφορα: "δεν σου ειπα να φας 500 λιρες, αλλα 500 ευρω", ενα τηλεφωνο στο φιλο για να διορθωσεις το προβλημα στο πισι (μετα απο 4 ωρες, κι ενω εχεις αφησει το ακουστικο, εχεις βγαλει τα κατσαβιδια, εχεις ανοιξει τη μοναδα και ψαχνεις με φακο το γαμημενο το τζανμπερακι).

Ενα τηλεφωνο να ρωτησεις εισαι καλα, περνας ωραια, εχεις καλη διαθεση ή εισαι πεσμενος...ενα τηλεφωνο να πεις σ'αγαπαω, μου λειπεις, θελω να σε δω και να σε φιλησω...

ηλιθια αποριουλα (6)

Ο Ηρακλης Πουαρο δεν ειναι και γαμω τις περσονες?

(χιεγρκιούλ πουαγό, ατ γιογ σεγβις. Totally cult!)

Fragile.

Γραφω-σβηνω, δεν ξερω πως να το πω. Δεν ξερω. Πως το εκαναν αυτο στο παιδακι τους? Το σκοτωσαν. Με τι καρδια το καιγανε? Αχ μωρε μικρο μου...δεν εχω λογια, παρα μονο δακρυα.

Η καλυβα του μπαρμπα-Θωμα.

Διαβαζω και ακουω συνεχεια για τις καταληψεις στα πανεπιστημια. Δεν ξερω τιποτα για το θεμα, υποθετω τα παιδια εχουν τα δικια τους και τα αδικα τους, ετσι παει συνηθως, there isn't only one side. Συνεπως δεν ειμαι ουτε υπερ ουτε κατα. They know, I don't.

Παντως για τα ιδιωτικα, σχηματισα μια εικονα για την ωρα και ειμαι κατα. Κυριως επειδη στην Ελλαδα θα το γαμησουν το θεμα. Καλυτερα να γινουν προσπαθειες να καλυτερεψουν τα υπαρχοντα δημοσια πανεπιστημια. Τελοσπαντων, δεν θελω να γραψω για τις καταληψεις και τα πανεπιστημια. Θελω να γραψω για "την καλυβα του μπαρμπα-Θωμα".

Δεν εγραψα στις πανελληνιες, δεν περασα και εγινε ενα μικρο meeting στο σπιτι μου. Ο πατερας μου με προετρεψε "να βγω" εξω. Να μην ξαναδωσω. Και ετσι εγινε. Ειμαι 6 χρονια Αγγλια. Και θα μεινω κι αλλο. Ενα πραγμα δεν μπορεσα να "χωνεψω" τοσα χρονια. Τον ιδιοτυπο ρατσισμο: δεν περασες Ελλαδα, πηγες Αγγλια-Ιταλια-wherever, εισαι σκαρτος, the end. Απο τα παιδια που περασαν Ελλαδα, απο αυτα που περασαν στις καλες σχολες. Δεν μπαινω ποτε σε συζητηση, τι νοημα εχει να συζητησεις, να εξηγησεις(?!?). Γιατι πολυ απλα, οποιον με κρινει απο τα ακαδημαικα μου χαρισματα τον κανω αμεσα ντιλιτ. Αλλα εδω θα γραψω μερικα λογια...οι σκεψεις μου που εξωτερικευονται καπου-καπου.

Γιατι ο ακαδημαικος ρατσιστης δεν σκεφτεται for once, οτι μπορει καποιος να ειχε χιλιους δυο λογους που δεν εγραψε καλα και δεν περασε. Και να μην σκεφτει αυτοματα οτι δεν αξιζει, δεν ειναι ικανος για την ανωτατη εκπαιδευση. Γιατι δεν σκεφτεται οτι μπορει το οποιο συστημα να μην του ταιριαζε αλλα σε καποιο αλλο συστημα να μπορει να δειξει τις ικανοτητες του. Δεν εχει νοημα να επεκταθω, το point μου ειναι οφθαλμοφανες.

Διαλεγω τους ανθρωπους που κανω παρεα και αγαπω με πολυ απλο τροπο: αν ειναι καλοι ανθρωποι. Αυτο μου αρκει. Δε με νοιαζει αν σπουδασαν στο Harvard ή στο Περα-δωθε College. Δεν με νοιαζει αν σπουδασαν καν. Ειδαμε και ολους τους σπουδαγμενους. Πολυ καλοι ανθρωποι, τι να σου πω. Να πεθαινεις απο διψα και να μη σου δωσουν ουτε σταγονα, οχι ποτηρι ολοκληρο.

Εχω στενοχωρεθει μερικες φορες. Απο φιλες μου. Ημουν η μονη στην παρεα που σπουδαζα στο εξωτερικο και ενοιωθα σαν το φτωχο συγγενη. Τι τα θες...υπονοηθηκαν πραγματα, αλλοτε επιτηδες, αλλοτε αθελα.

Ειχα ενα φιλαρακι, ηταν μικροτερος μου και οποτε γυρνουσα Ελλαδα, βγαιναμε, τα λεγαμε. Περασε στο Πολυτεχνειο. Κοψαμε. Τον εκοψα. Ειχα βαρεθει να ακουω ποσο καλο ειναι το Μετσοβειο. Ναι το ξερω, δεν το αμφισβητω. Ειναι το καλυτερο ιδρυμα στη χωρα? Πιθανον. Γιατι ομως τοση απαξιωση? Mου πετουσε σποντουλες, δεν ελεγα τιποτα, γελουσα και το γυρνουσα στην πλακα. Finito.

Δε μπορω να το καταλαβω ρε γαμωτο με τιποτα. Δε μπορω να σκεφτω ετσι. Να κανουμε κουβεντα για σπουδες και να δειξω απαξιωση? Υπαρχει λογος? Πως ειναι ετσι η ζωη...να σε χαρακτηριζει αν εχεις πτυχιο, απο που το πηρες, τι δουλεια κανεις, ποσα λεφτα βγαζεις, εαν εχεις σπιτι δικο σου, εαν εχεις πλουσιο γκομενο ή μουναρα γκομενα, τι αυτοκινητο οδηγεις, σε ποια μαγαζια συχναζεις, τι τρως(εαν τρως) και που...

Στο δικο μου κοσμο θελω

να κανεις οτι σ'ευχαριστει,

να αγαπας...την οικογενεια σου, τους φιλους σου, το αγορι σου...οποιον...

και να το δειχνεις, με πραξεις,

να τρως οτι σ'αρεσει, με τα χερια αν θες, σε λαδοκολλα αν γουσταρεις,

να φορας οτι σε κανει χαρουμενο, χρωμα θες, μαυρο θες, ό,τι θες ρε παιδι μου,

να ακους οτι σε κανει να χαμογελας/μελαγχολεις/χορευεις, ροκ, ρεμπετικα, σκυλαδικα, δε με νοιαζει.

Δε με νοιαζει αν εχεις/δεν εχεις σπουδασει. Δε με νοιαζει αν δεν ξερεις αγγλικα. Δε με νοιαζει αν ξερεις πιο πολλα απο μενα, καλυτερα, θα μαθω κι εγω. Δε με νοιαζει που δεν εχεις ακουσει ποτε τη μουσικη που μ'αρεσει, δε με νοιαζει που δεν καταλαβαινω τη μουσικη που ακους. Θα παρω απο σενα, θα παρεις απο μενα.

Με νοιαζει να μπορεις να καταλαβεις οτι περναω δυσκολα και ειτε να με βγαλεις εξω και να με μεθυσεις, ειτε να με αφησεις να κλαψω μονη μου. Με νοιαζει να μαθαινω κατι που με κανει χαρουμενη και να μπορω να σε παρω τηλεφωνο να στο πω για να χαρεις μαζι μου. Αυτο με νοιαζει. Τιποτ' αλλο.

Update: Διαβασα το αρθρο Των Νεων και το παραθετω, επειδη πιστευω πως εχει μια μικρη σχεση και με οσα γραφω παραπανω. Η παιδεια βουλιαζει απο την αδιαφορια ολων μας. Πραγματι, ετσι ειναι... :(

[Ο τιτλος του ποστ ειναι ενα πολυ ωραιο παιδικο βιβλιο που καταπιανεται με τον φυλετικο ρατσισμο. Διαδραματιζεται στην Αμερικη και αφορα τους μαυρους σκλαβους στις φυτειες του Αμερικανικου Νοτου. Ο ακαδημαικος ρατσισμος ειναι η δικια μου "καλυβα του μπαρμπα-Θωμα"]

This is life, huh?

...yeah...

Ειδα το Secrets and Lies. Μ'αρεσε πολυ, απλο και γεματο συναισθηματα. Ειμαι ρομαντικη τελικα. Αν και παντα ελεγαν πως δεν ειμαι. Μαθαινεις κατι και χαιρεσαι ή λυπασαι, φευγει ενα βαρος απο πανω σου ή ερχεται. Εμαθα κατι και χαρηκα επιτελους. Ε-πι-τε-λους. Και το καθυστερησα μια μερα. Επιτηδες, απο φοβο. Θα μπορουσα να ειμαι χαρουμενη μια μερα παραπανω. Anyway...

Now, im happy, i cant even be miserable, i listen to dancing queen and feel like i am one...And its so fuckin stupid, but not for me. Not-for-me.