To do list.

Το τελευταιο καιρο εχω κολλησει ασχημα με τα μπλογκς. Ανακαλυπτω συνεχεια "καινουρια", δηλαδη αυτα που δημιουργηθηκαν απο το Σεπτεμβρη και μετα. Τοτε που σταματησα για διαφορους λογους να γραφω στο δικο μου αλλα να διαβαζω και τα αλλα. Μεχρι το Φεβρουαριο που ξαναξεκινησα, τοσοι πολλοι ανοιξαν ωραια ημερολογια που τα ξεκοκαλιζω. Παντα τα παιρνω απο την αρχη μεχρι το τελος. Εχω διαβασει πολλα. Προτιμω να διαβαζω παρα να γραφω.

Πρεπει οπωσδηποτε να κανω μια παυση. Το γραφω κι εδω (εκτος απο το mental note στο ανθρωπακι που κατοικει στο εκπαγλουκαλλονης και απεριοριστης εξυπναδας κεφαλι μου) ετσι ωστε να "δεσμευσω" τον εαυτο μου. Παντα τα πηγαινα ασχημα με τις εξεις (ατσα μαγκιορα λεξουλα που σας γραφω). Φτανω μεχρι το τερμα του τερματος. Αν ημουν τζανκι, θα ειχα καταστραφει σε οσο χρονο κανω μπλινκ. Αν ημουν αλκοχολικ, θα ειχα πεθανει πριν το νικολας στο λας βεγκας. Αν ημουν cardslover θα ειχα ξεπουλησει εμενα, εσενα, την ελλαδα, την αγλλια κι οτι αλλο εβρισκα. Πρεπει να πειθαρχησω. Να κανω ολα οσα εχει η "To do" λιστα.

- Να ξεκινησω (σοβαρα) την πτυχιακη.
- Να φτιαξω σωστο σιβι.
- Να βρω σπιτι.
- Να βρω δουλεια.
- Να παρω τηλεφωνο το Μ (θα νομιζει οτι πεθανα, τωρα πια).
- Να κοινωνικοποιηθω (λιγο ομως, μη παθω και τιποτα :P).
- Να κλεισω εισιτηρια για Ελλαδα (αν/οταν αποφασισω ποτε θα παω επιτελους).
- Να παω τζιμ, δεν παει αλλο το λαχανιασμα στις σκαλες.

Τι αλλο, τι αλλο... τωρα δεν μου 'ρχεται. Αυτα λοιπον αγαπητες και αγαπητοι. Κλεινω και τα σχολια για να μη μπω στον πειρασμο. Μολις τωρα σκεφτομαι οτι φαινομαι τραγικη και απειθαρχητη. Κι ομως ειμαι σιγουρη οτι ολοι οσοι εχουν τις δικες τους...εξεις, θα με καταλαβουν.

Ολα πριμα.

Σαντορινη, Σεπτεμβριος 2005.*

[Τοσο ασυναρτητο ποστ, επρεπε να σβηστει γιατι μου χαλαει την ηρεμια στο μυαλο και την καρδια μου, αλλα θα χασω και τα γλυκα σχολια, οποτε απλα γινεται επεξεργασια]

Θυμαμαι οταν ημουν μικρη, μου ελεγαν ολοι "να κουραστεις τωρα, για να απολαυσεις μετα". Ηταν ενα συνηθες τσιτατο, υποθετω το εχουν ακουσει κι αλλοι. Στην μικρη επαρχιακη πολη που εμενα υπηρχε/υπαρχει κι ενας ατυπος -αμειλικτος- ανταγωνισμος μεταξυ των παιδιων. Επαιζα κι εγω σ'αυτο το παιχνιδι, πως αλλιως.

Το προγραμμα της ζωης ειχε ηδη γραφτει απο μικρη. Επρεπε: παντα καλη μαθητρια, με μεσο ορο 19. Να αρχισω αγγλικα στα 7 και στα 16 να εχω προφισιενσι. Να αρχισω δευτερη ξενη γλωσσα. Να αθλουμαι (περασα κατα σειρα απο: μπαλετο, ρυθμικη, βολευ, χορο, ξιφασκια και φυσικα κολυμπι και γυμναστηριο). Να μαθω μουσικη, ξεκινησα στα 8 και σταματησα στα 17 (βλ. πανελληνιες). Να μπω στο πανεπιστημιο σε-εννοειται-prestigious-σχολη. Να βγω. Να κανω μεταπτυχιακο σε-εννοειται-superγαμαουα-πανεπιστημιο-εξωτερικου. Να το παρω. Να κανω κι αλλες σπουδες msc-phd-mba-papariamantoles. Να δουλευω τα καλοκαιρια για εξπιριενς και για να μπει στο βιογραφικο. Να βρω δουλεια σε καλη εταιρια με καλα λεφτα. Να βρω αντρα με λεφτα, σημαντικο, πολυ σημαντικο. Να παντρευτω. Να κανω παιδια. Να πεθανω.

Αυτο ειναι το προγραμμα της ζωης. Των παιδιων της μικρης μου πολης. Των συμμαθητων μου, των φιλων και γνωστων. Και σε μεγαλο μερος δικο μου προγραμμα. Ευτυχως εφυγα απο εκει, μερικες φορες σκεφτομαι ευτυχως που εφυγα απο Ελλαδα και γνωρισα και μια αλλη ζωη και κυριως τον εαυτο μου.

Δεν λεω οτι κακως εκανα 0σα εκανα, ισα-ισα τα χαιρομουν ολα παρα πολυ. Μου αρεσαν οι γλωσσες, περνουσα πολυ ωραια στο Ωδειο, ξεδινα στη γυμναστικη, ειχα φιλους, παρεες, ερωτες, περνουσαμε ομορφα. Και κατα τη γνωμη μου πρεπει να μαθαινεις, ετσι ζεις στο κατω-κατω. Αλλα τη μαλακια "κουρασου τωρα, απολαυσε μετα" ποιος αχαρακτηριστος τη σκεφτηκε?

Απο μικρη κουραζομουν για να απολαυσω τι? Τι ψευτιες με γεμιζαν στα μικρατα μου, οταν τελειωσει το λυκειο και μπεις στο πανεπιστημιο τελειωνουν τα διαβασματα, τα μαθηματα και το ζορισμα? Πηγαινε στη γωνια να δεις αν ερχομαι και δως μου κι ενα φιλακι.

Οπως ηδη ειπα, νοιωθω μεγαλη ανασφαλεια. Το ξερω πως πρεπει να κυνηγησω πολυ μια δουλεια και θα το κανω. Ειναι ομως το σφιξιμο στο στομαχι, τα μηνιγγια που σφιγονται και προκαλουν ημικρανιες, αγχος. Το ξερω πως κι αλλα παιδια νοιωθουν ετσι. Φοβουνται. Σκεφτομαι πολυ αυτο που εγραψα. Τις γνωσεις. Επιφανειακες. Νοιωθω πως δεν μπορω να εφαρμοσω τιποτα. Καταλαβαινω οτι ειναι διαφορετικο το ακαδημαικο απο το εργασιακο περιβαλλον. Θα μαθω, θα συνηθισω. Ελπιζω να βρω. Αυτα. Στεγνωσα.

* Κι ο ηλιος παντα ξεπροβαλλει...και ζεσταινει, γλυκαινει. Ολα πριμα ελπιζω οχι στα βραχια αλλα στον ηλιο απο πισω...

ηλιθια αποριουλα (5)

Γιατι εχει τοση ζεστη και σιγοβραζω σαν τον αστακο?

(αν παει ετσι ολο το καλοκαιρι στο Λονδινο, την πατησα, δεν βλεπω να κανω την εργασια και να παιρνω πτυχιο, θα εχω εξατμιστει πρωτα σε απειρα τίνι-τάινι μοριακια...)

Read 'n' Read...keep reading...

Οταν πρωτοαρχισα να διαβαζω βιβλια στα αγγλικα, οταν ηρθα στο νησι, τα παρατησα γρηγορα. Βεβαια επιασα κατι βιβλια οπως "The god of small things", που εχει αρκετα "περιεργη" και δυσκολη αγγλικη, με ιδιωματισμους της συγγραφεως και δικα της μικρα τεχνασματα για να περιγραψει αυτο που ηθελε. Δεν καταλαβα και πολλα, το αφησα και πηρα τη μεταφραση. Προσπαθησα να διαβασω Οσκαρ Ουαιλντ (ειχε μια ωραια ταινια προχθες, θα επανελθω) και συγκεκριμενα "Το πορτραιτο του Ντοριαν Γκρευ". Αυτο με δυσκολεψε περισσοτερο. Δεν διαβασα μεταφραση, ειπα θα περιμενω, θα δουλεψω τη γλωσσα και θα το ξαναπιασω.

Μετα απο λιγο καιρο μπορουσα να διαβασω καλυτερα. Πηρα μερικα πιο "βατα" βιβλια, τουλαχιστον ως προς την αγγλικη γλωσσα. Διαβασα το "1984" και μου αρεσε πολυ, διαβασα Fielding και Hornby και διαφορους αλλους ευκολους συγγραφεις. Παρ'ολα αυτα παρατηρησα οτι οποτε ειχα καποια αγνωστη λεξη απλα την προσπερνουσα. Την εψαχνα στο λεξικο μονο εαν δεν μπορουσα να καταλαβω απο τα συμφραζομενα με τιποτα και δυσκολευομουν να παω παρακατω. Φετος ομως συνειδητοποιω οτι θελω να ξερω ολες τις λεξεις. Θελω να καταλαβαινω τα παντα.

Εχω λοιπον ενα μολυβακι και υπογραμμιζω. Βεβαια δεν σηκωνομαι καθε τρεις και λιγο να δω σε λεξικο (στο pc κιολας, που ειναι ακομα πιο ευκολο) γιατι θα μου την σπαει αφανταστα. Χρησιμοποιω δυο σελιδοδεικτες, βαζω τον πρωτο εκει που αρχιζει το κομματι με τις αγνωστες λεξεις και το δευτερο εκει που σταματω καθε μερα. Ο πρωτος σελιδοδεικτης ειναι ενας απλος χαρτινος που απεικονιζει ενα παιδακι να διαβαζει, ο δευτερος ειναι ενας μικρος καταλογος με ρουχα O'neill, βαρεθηκα να σηκωθω να βρω αλλον ενα βραδυ και εβαλα τον καταλογο...

Μια τρομερη περιγραφη.

"...the alloys of precious metals, enamels from the Far East and a revolutionary theory on pistons and communicating chambers, all of which contributed to the Teutonic science underpinning the glorious strokes of that champion of scrivening technology."

Διαβαζοντας σ'ενα βιβλιο, το κομματι που περιγραφει ενα αντικειμενο, σκεφτηκα οτι εαν δεν ηξερα απο την αρχη τι περιγραφει, δεν θα μπορουσα να το φανταστω ποτε. Μπηκα στον πειρασμο να το γραψω εδω και αν θελει καποιος απο τους σεβαστους μου αναγνωστες, ας κανει μια αποπειρα να μαντεψει το αντικειμενο...

Λοιπον, το αντικειμενο ειναι ενα στυλο! Για την ακριβεια ενα Montblanc Meisterstuck. Στο βιβλιο υποτιθεται ανηκε στον Βικτορ Ουγκο και κατοπιν το αποκτα ως δωρο γενεθλιων ο ηρωας, Daniel.

Το βιβλιο ειναι το The shadow of the wind, by Carlos Ruiz Zafon. Οταν το τελειωσω θα το παρουσιασω στο μπλογκ Βιβλιογνωμες.

Οι μυρωδιες...

Καπως μου 'ρθε να γραψω αυτο το κειμενο. Δεν μπορω να θυμηθω τωρα με τιποτα. Κατι διαβασα, κατι ακουσα. Εχω μανια με τους συνειρμους. Τελοσπαντων θελω να γραψω για τις μυρωδιες. Των ανθρωπων.

Οταν ημουν μικρη, ειχα μεγαλη ευαισθησια στη μυτη. Μπορουσα να καταλαβω ποιος ηταν στο σπιτι μας απο την εξωπορτα. Κλειστη ε? Οχι ζαβολιες. Μπορουσα να καταλαβω ποιος ειχε μπει και βγει απο το σπιτι ολη μερα. Μολις γυρνουσα απο το σχολειο ελεγα στη μανα μου:

- Ηρθε η Στελλα,ε?
- ...(βλεμμα αποριας η μανα)
- Ηρθε και η Ευγενια,ε?
- ...(το ιδιο)
- Περασε και ο θειος να πει γεια,ε?
- ...("αφου το ξερεις,τι με ρωτας")

Μου αρεσε να κατατασσω τους ανθρωπους αναλογα με τις μυρωδιες. Αυτοι με τις γλυκες, μωρουδιστικες. Αυτοι με τις βαριες,αντρικες. Αυτοι που ειχαν μια ανεξηγητη μυρωδια, που δεν μπορουσα να τους καταλαβω ευκολα και μου την εσπαγε. Μου ειχε πει η μανα σκηνικο για μια μπλουζα, η οποια ηταν του θειου (τον αγαπουσα, τον λατρευα μικρη) και την ειχα παρει σπιτι για να τον μυριζω. Τη βρισκει, την πλενει κι εγω να ωρυομαι οτι:

-...δεν μυριζει γιωργιλα πια, το καταλαβαινεις?

Μου ειχαν πει (εγω δεν το ειχα αντιληφθει) οτι οποτε πηγαινα να φαω κατι, το μυριζα πρωτα. Εφερνα την πρωτη μπουκια στη μυτη και μετα στο στομα. Μετα το καταλαβα κι εγω. Μυριζα ο,τιδηποτε πριν το φαω. Και το κολλησα στην καλυτερη μου φιλη και το κανει (εγω τωρα δεν μπορω για λογους που θα αναφερω παρακατω).

Και μετα (ηρθαν οι μελισσες) εφυγα για Αγγλια. Κι εδω τελειωσε η δυνατη μου οσφρηση. Επειδη επαθα κατι απανωτες ιγμοριτιδες (εχω χρονια) κι επειδη εχω αλλεργικη ρινιτιδα και με τις πρασιναδες της Αγγλιας δεν βρισκεις ησυχια, χαλασε η μυτη. Δεν δουλευει τοσο καλα πια. Ελπιζω να επανελθει καποια στιγμη...Μου λειπει λιγο.

Εν τω μεταξυ, ποσο εχουμε συνδεσει μυρωδιες με ανθρωπους! Θυμαμαι οταν φυγαμε ολες οι φιλες να σπουδασουμε, η καθεμια σε αλλη πολη, μου ελεγε η φιλη μου οτι μυρισε μια κοπελα στο δρομο που φορουσε Amarige (το φορουσα καποτε) και με θυμηθηκε στο ασχετο. 'Η οτι της ελειπε η αλλη και μια μερα μπηκε στο Χοντο και πηγε και πηρε το τεστερ απο το αρωμα της και "την" μυρισε.

Και ποσο θελουμε καποιον που μας μυριζει ωραια (τις περισσοτερες φορες χωρις καν να το καταλαβαινουμε). Εγω ακομα θυμαμαι ποσο μου αρεσε η ανασα του την πρωτη φορα που με φιλησε...Θυμαμαι οτι μου αρεσε η μυρωδια, δεν θυμαμαι αυτη καθαυτη τη μυρωδια. Κλεινω με βιβλιοπροταση:

Το αρωμα - Πατρικ Ζισκιντ.

[Επανεκδοση]

The Warren Cup.

Πηγα σημερα στο Βρετανικο Μουσειο. Ειδα διαφορα, σκεφτηκα διαφορα και ειπα να τα γραψω.

Θεμα 1.

Στην Αιγυπτιακη πτερυγα περασα τις σαρκοφαγους για μπανιερες. Τι μεγαλη μπανιερα, καλα θες απειρο νερο, σαν μικρη πισινα ειναι. Μετα μου ειπε η Ε. οτι ειναι σαρκοφαγοι και σκεφτηκα οτι ειμαι ηλιθια. Ενα που μου εκανε εντυπωση, ειχαν γραφη braille σε μερικα εκθεματα. Και μετα μπηκα σε δαιδαλωδεις σκεψεις του στυλ: πως μπορει ενας τυφλος να καταλαβει τι βλεπει? Να πιασει το αγαλμα ισως? Και καλα αν καποτε εβλεπε. Αν ειναι εκ γεννετης? Και τις ζωγραφιες? Πως να χαρει εναν πινακα? Απομακρυνα γρηγορα τις σκεψεις γιατι η Ε. θα με σιχτιριζε και προχωρησα παρακατω. Βαρεθηκα γρηγορα, κουραστικα, σκεφτηκα οτι δεν ειμαι για αρχαια, γερασα(!) και περναω καλυτερα στο Φυσικης Ιστοριας με ολα τα κουμπακια και τα σχετικα.

Θεμα 2.

Στο μαγαζακι του μουσειου μια κουπα με την πετρα-Ροζετα, 7 λιρες ρε? Για να μη μιλησω για τα βιβλια, τα στυλο και γενικα ολα τα σκατολοιδια. Τωρα θα μου πεις, το μουσειο δεν εχει εισοδο, οποτε βγαζει κατι απο το μαγαζι. Ναι βγαζει τα λεφτα για να ανοιξουν και δευτερο βρετανικο, καλυπτοντας και τις εκστρατειες για τα νεα εκθεματα.

Θεμα 3.

Σε φαση αποχαυνωσης κι ενω τριγυρναμε κανα 3ωρο, καθομαστε να τεντωσουμε τα πονεμενα και τρεμαμενα ποδαρακια μας. Νεαρος με μπεζ κοτλε παντελονι, ριγε πουκαμισο (φαινοταν ο γιακας) και γαλαζιο πουλοβερ καθοταν διπλα. Μας πιανει την κουβεντα. Ευγενικοτατος. Και εραστης της Τεχνης! Ειχε ενα τετραδιο και εκανε σκιτσα. Ωραια.

...

Εγω σε ημιλυποθυμη κατασταση να τραβιεμαι προς την Ε. Η Ε. να τραβιεται επισης, σε φαση τωρα-πεφτω-απο-το-παγκακι. Ο νεαρος βρωμοκοπαγε! Η αναπνοη του, το σωμα του, ολοκληρος μια μποχα. Μια στιγμη σηκωνει το πουλοβερ να ψαξει ενα χαρτι στην τσεπη του πουκαμισου και φαινεται του ρθε η μποχα και λεει το αχαρακτηριστο: "πρεπει να κανω κι ενα μπανιο". Παλι καλα που το καταλαβες ρε παλικαρι. Κανε πριν γινεις δημοσιος κινδυνος. Και ξαφνικα σκεφτηκα ολους τους πρωην και νυν ερωτες μου, που κανουν μπανιο 15 φορες τη μερα, που αλλαζουν τι-σερτ για ψιλου πηδημα, τον αδερφο μου που τον πειραζω οτι ειναι τιτιζης, τους θειους μου που τους κοροιδευω οτι παρφουμαριζονται πιο πολυ κι απο γυναικες και καταλαβα. Οι αντρες μπορουν να βρωμανε πολυ. Παρα πολυ ομως.

Ψιτ αγορακια, γλυκα και ομορφα. Μπανιο. Ντους. Αποσμητικο. Καθαρα μπλουζακια (δεν πειραζει αν δεν προλαβες να σιδερωσεις, απο το να βρωμας καλυτερα οι ζαρες), καθαρα πουκαμισα, τα πουλοβερ αμα ιδρωσεις βρωμανε ελεεινα. Πλυσιμο. Και πολυ σημαντικο. Εαν δεν εχεις φαει τιποτα ολη μερα και δεν εχεις πιει, βρωμαει το στομα σου. Πολυ. Τουλαχιστον μια τσιχλα. Καλα δεν το συζητω για βουρτσισμα δοντιων, αυτο εννοειται.

Και μη μου πεις οτι και τα κοριτσια βρωμανε, ναι παιζει κι αυτο. Αλλα δεν συγκρινεται με την...αντρικη βαρβατιλα.

Θεμα 4.

Ειχε σχεδια του Μικελαντζελο , αλλα δεν πηγα. Ντρεπομαι που το λεω αλλα στην παρουσα φαση 7 λιρες εισοδο (φοιτητικο) ειναι σχετικα ακριβο για το βαλαντιο μου. Πηγα ομως στα εκθεματα μοντερνας τεχνης απο Μεση Ανατολη. Και μ'αρεσε πολυ. Η αραβικη γραφη σαν βαση για ζωγραφιες και κολαζ, προσωπογραφιες, εξυπνες παρουσιασεις μοντερνων τεχνικων οπως για παραδειγμα ενα αδειο σημειωματαριο στο οποιο εκανε προτζέκτ (γμτ δεν ξερω πως να το πω στα ελληνικα) γραφη που παρομοιαζε αραβικο ιερο κειμενο αλλα ηταν ανθρωπακια που περπατουσαν και αλλαζε και καλα, το κειμενο (ενταξει, χαλια περιγραφη, αναθεμα κι αν καταλαβει κανεις, αλλα δεν μπορω να το περιγραψω καλυτερα). Γενικα, ηταν ωραια.

Θεμα 5.

Και τελευταιο. Ο τιτλος του ποστ, The Warren Cup, αφορα ενα κυπελο που αναπαριστα 2 αντρες να κανουν ερωτα. Κατασκευαστηκε στη Ρωμη, πιθανολογειται απο Ελληνες τεχνιτες και αναπαριστα επισης Ελληνες ανδρες. Η κομμωση και η ενδυση ειναι ελληνικη.

Βρεθηκε στην Ιερουσαλημ στα 1900, η σοκαριστικη για την εποχη αναπαρασταση αναγκασε τα μουσεια να μη το δεχονται. Κατεληξε σε εναν ιδιωτη, τον Warren. Καπου στα τελη της δεκαετιας του 50 εγινε ξανα προσπαθεια να παει σε μουσειο αλλα νιεντε. Τελικα το δεχτηκε το βρετανικο το σωτηριο ετος 1999.

Το κυπελο εχει δυο αναπαραστασεις. Στη μια ενα αγορι μπρουμυτα (αγορι, επειδη το σωμα ειναι σχετικα ασχηματιστο) και ενας νεαρος ανδρας απο πανω (με γραμμωση, κλασσικο ελληνικο σωμα αμφορεων, αγαλματων κτλ). Στη δευτερη δυο ανδρες, ο ενας καθιστος κι ο αλλος απο πανω. Μικρη λεπτομερεια, ενας υπηρετης προβαλλει απο την πορτα, θελει να πει κατι ή απλα παιρνει ματι?

Ολα τα παραπανω ειναι οι σημειωσεις διπλα απο το εκθεμα και εγραψα οτι θυμαμαι. Εαν κατι εχω παρανοησει ή δεν θυμαμαι, dont shoot. Update: Περισσοτερα εδω.

Ενω εχουμε ηδη παρει μια γερη δοση ακρατου ερωτισμου, βλεπουμε κι ενα σωρο αλλα εκθεματα με φαλλους, μια σειρα απο εικονες, νομιζω απο την Αυστρια, οπου και εδειχνε τι παθαινουν οι ομοφυλοφιλοι, σε μορφη: Υβρη-Οργη-Τιμωρια-Κατακραυγη-Πονος-Διωγμος...και μια σκηνη απο το Brokeback Mountain με τα μαναρακια. Αυτα συγκρατησα και γραφω περιληπτικα.

Και συζηταμε με την Ε. οτι δεν υπηρχε περιπτωση 8-9χρονων οταν μας μαθαιναν για τους ενδοξους προγονους να μας κοτσαρουν και εναν αμφορεα με 2 τυπους να χαμουρευονται. Και μενεις στα μαυρα σκοταδια. Γενικα λυπηθηκα που για ακομη μια φορα ειδα οτι ενω στα αρχαια χρονια ηταν κατι αποδεκτο, μετα εγινε το μπαμ (θρησκειες? συντηρητισμος?) και για αιωνες οι ομοφιλοφιλοι υπεστησαν τοσα και τοσα.

Ηταν μια σχετικα καλη μερα. Νομιζω πως πρεπει σιγα σιγα να βγω απο το καβουκι και να περπατω αναμεσα σε κοσμο και παλι...I'm too old for depression. And so little time...